Kinderen waren we - spelende kinderen (5)

Herinneringscultuur
Hoewel het aantal jeugdigen dat na de bevrijding spelend de dood vond "onrustbarend groot" was lijken de vele tragische 'incidenten' vergeten te worden. Het waren er veel, heel veel... zoveel dat de Rijksvoorlichtingsdienst in 1946 een waarschuwingsfilm maakte voor "de nog altijd loerende onzichtbare dood".

Maar hoe "onrustbarend groot" het aantal jeugdigen was dat na de bevrijding spelend de dood vond... daarover is in de (formele) geschiedschrijving weinig tot niets over terug te vinden. In 2015 liet het NIOD mij het volgende weten:

"Het is ons niet bekend hoeveel kinderen na de oorlog door ongelukken met mijnen om het leven zijn gekomen, noch hebben wij weet van een instantie die deze gegevens op nationaal niveau heeft verzameld. Mocht het u echter om het aantal ongelukken van een bepaalde plaats gaan, dan is er kans dat het gemeentelijke archief (van die plaats) u misschien kan helpen."

'Feiten' en meningen in de lokale geschiedschrijving doen geen recht het verhaal van deze spelende kinderen. De context ontbreekt. En dat gaat mij aan het hart.

Postmemory
Dat het erg pijnlijk is om terug te denken aan deze 'incidenten' en om erover te praten, beschreef ik in eerdere blogposts. De pijn van het trauma valt samen met de herinnering. De tweede generatie, the generation of the postmemory, is de levende connectie van en naar de traumatische gebeurtenis van de eerste generatie.

Een postmemory vertelt over de herinnering van de tweede generatie aan een historische traumatische gebeurtenis die de eerste generatie heeft meegemaakt. Volgens Marianne Hirsch vormt de confrontatie met stilte, afwezigheid en leegte de kern van postmemory verhalen.

Kinderen waren we, spelende kinderen...
Crossroads Brabant 40|45 verzamelt persoonlijke getuigenissen over de Tweede Wereldoorlog in Noord-Brabant...

Wie vertelt de verhalen van de spelende kinderen?